HOME:
Urbinati indimenticabili

GIGION DE CHE' CARDLIN

  

Ti mi' ricord d'infansia è ancor viva la figura d'un om: bon, mo un pò selvagg: Gigion de Che' Cardlin.  De lo me piaceva la barba bianca lunga quasi fina ai ginocch e i du bafon tinti d'giall dal tabace ch'anusava.  Viveva t'na maniera un po' strana: da cima a un mont, isolat dal rest del mond.

Da malé vdeva Urbin sa i profil di mont vicin.  Era circondat dal cant dj'ucell, dai bosch, dal vent e dalle tramontan. Partiva da casa la matina bonora a pied, sa un fase de bruscle tle spalle infilsati tun lung baston per portai in piassa dl'erba a vendi.  Riforniva anca ma i spasin per pulì le strad d'Urbin e dacsè armediava da campè.  Fnit da fè le su' comision se fermava tl'osteria de Giudissi, magnava un pess de pan e trincava qualca foietta fina al punt da ubriacass.

Dop avé bevut s'indurmentava sa i brace a spindulon, se sveghiava tel fè dla nott, nisciun el disturbava, chiapava la su' gluppa el su' baston e a pied s'incaminava vers Chè Cardlin.  Prò la su sbornia en era fnitta, lung la strada ogni tant sbandava, cascava t'i grepp e borbotava qualco' sottvoc, mo nisciun el capiva.  Divers volt la gent l'ha trovat tla cunetta indurmentat.  L'aiutavne ad alsass in pied e pian pian archiapava el su pass.  Spess volt i sfaceva nott lung la strada(alora pensava da trovè 'n alogg. Cnosceva ma tutti, la gent i vleva ben, ma ló preferiva Ca'l Paciott. Arrivat malé s'meteva a girè intorna a casa e chiamava a voc alta mal capoccia, per gì a dormì tla stalla sopra un po' de paia: "Pepin vienme aprì ch' sent fredd".  Pepin s'alsava e i giva aprì la stalla, sa 'l forcon 'i faceva el lett sa la paia, e male sa 'l calducc dle vacch sognava beat.  La matina tel fè del giorne archiapava la strada de casa.  Era un pusident, prò viveva malament t'na casa malardotta, sensa finestre; le port, manch a parlanne.  Era sol com un can, en c'aveva gnent, durmiva t'un paiacc fatt de foi del furmenton.  Soprattutt viveva in gir un ann dop clatre con un randag.  Una   matina, in pien inverne, sa un fredd che arcideva la carne,  tel fè del giorne, l'hann trovat tla logetta dl'osteria de Giudissi, mes acovaciat; l'hann chiamat, mo en rispondeva: era mort, tutt ratrapitt.  La gent ch'era corsa a vedle diceva tra i dent: "Anca ló, ha fnitt da patì !"  

Io mjarcord de ste fatt, er grandin, ma fatt 'na gran compasion, el confess, mo quella era la vitta ch'aveva scelt e forse, a viva diversament, en saria stat bon o avria soffert de pió.

Giogio Tiboni

Urbino, 1985

 

 

 

 

Nota. La precedente e questa foto di Gigion gentilmente fornite con il testo sopra riportato dalla Prof.ssa Maria Piergiovanni Tiboni

Archivio FotomeroEster

FB Ester Arceci 11 aprile alle ore 20.30

E' Gigion o Castagneta (clicca)?

Stefania Mariotti Non si chiamava Giacomo Castagneta? Magari mi sbaglio, ma la descrizione che faceva mia suocera era " girava sal baston e una spec de sacc tla spalla e un caplacc tla testa "...comunque non sono sicura, la foto mi ha fatto venire in mente lui.